Ongeneeslijke lichamelijke / psychische aandoening

Eén van de voorwaarden van de euthanasiewet is dat je een ongeneeslijke aandoening moet hebben, veroorzaakt door ziekte of ongeval (bv. verlamming).

Hieruit kan afgeleid worden dat het begrip ‘ziekte’ zowel een lichamelijke (bv. kanker) als een psychische oorzaak (bv. depressie) kan hebben. Het moet wel over een geclassificeerde - een beschreven - ziekte gaan, die bovendien ongeneeslijk is (geworden). 

De aandoening dient ongeneeslijk van aard te zijn, maar dat betekent niet dat ze levensbedreigend dient te zijn. De toestand dient door de arts wel als medisch uitzichtloos beschouwd te worden.

Een adolescent die depressief is omdat zijn liefje hem liet zitten komt dus niet in aanmerking. Maar iemand die al 25 jaar van de ene psychiater en psychiatrische instelling naar de andere is verwezen, die alle mogelijke psychofarmaca heeft geslikt, en toch nog jaarlijks een paar keer - gedurende maanden - in een vreselijk depressief dal valt, kan euthanasie vragen. 

Nochtans is het in de praktijk niet zo eenvoudig een arts te vinden die bereid is op een dergelijk verzoek in te gaan. Vooreerst is is een psychische aandoening niet levensbedreigend, waardoor menig arts het zeer moeilijk zal hebben om deze vraag te honoreren. Want vanaf welk moment kan men met zekerheid stellen dat het lijden (welke zijn oorsprong vindt in de aandoening) niet te verzachten is ? Met andere woorden: vanaf wanneer wordt de toestend als medisch uitzichtloos beschouwd ? 

Daarnaast wordt een psychische ziekte als ‘niet-terminaal’ beschouwd, waardoor een advies van een 2de en 3de arts - een psychiater - nodig is. 

Bovendien moet nagegaan worden of de psychisch zieke patiënt wilsbekwaam is, wat niet zo eenvoudig is om aan te tonen. In hoeverre kan in sommige situaties de euthanasievraag als een symptoom van de aandoening beschouwd worden, waarbij de doodswens inherent is aan de aandoening ?